Bu yazı çok kısa bir yazı olacak çünkü söylenebilecek çok da fazla bir şey yok. Sadece benim cumartesi günü hissettiklerimin küçük bir yansıması… Arzu Göllü’nün ’Son Pas’ı…
’Vedalar ayrılıklar hep hüzünlüdür ama bugünün hüzünlü bir gün olmasını istemiyorum. Hafızalarımızda eğlendiğimiz, neşeli bir gün olarak yer almasını istiyorum’’ diyerek veda etti Arzu Göllü. Dediği gibi de oldu. O gün o kadar zarif, o kadar şık, o kadar güzeldi ki. Salona girdiği anda insanlar gözlerini ondan alamadı eminim.
Yapılan gösteriler, törenler bunları es geçelim de, eski voleybolcuları hem de birbirinden ünlü simaları yeniden bir arada görmek gerçekten güzeldi.
Benim için çok ayrı bir yeri var Arzu Göllü’nün. Kendisi ile TRT için yaptığım röportajda ona da söylemiştim, ben voleybol oynamaya başladığımda Arzu Göllü gibi olmak istemiştim. Aradan yıllar geçti ben gazeteciliği seçtim, hoş iyi bir voleybolcu olacağım da yoktu ya. Sonraları voleybolcu bir erkek arkadaşım oldu sözlendim. Erkek arkadaşıma ’neden 7 numara giyiyorsun?’ dediğim de bana “Arzu Göllü 7 numara giyiyordu ondan’’ demişti. Sebebi “İyi oyuncular 7 numara giyermiş.’’
Onun voleybolcu kişiliği ile ilgili bir şeyler yazmak, o konulara fazla girmek istemiyorum. Nasıl bir voleybolcu olduğunu, takımını nasıl idare ettiğini birçoğumuz izledik, bazılarımız onunla çalıştı. Benim söyleyebileceğim tek şey her voleybolcu onun çalışma isteğini, sporcu karakterini ve mütevaziliğini örnek almalı…
Comments are closed.