Brezilyalı oyuncu Rosamaria Montibeller, Lega Volley Femminile olarak bilinen İtalya Kadınlar Seri A1 Ligi’nde ilk sezonunu Perugia, sonraki sezonunu Casalmaggiore ile geçirdikten sonra, şimdi de Novara formasıyla üçüncü sezonunu doldurmak üzere. Yıllar geçtikçe beklentileri de yükseldi. Tokyo 2020’de Brezilya milli takımıyla gümüş madalya sevinci yaşayan Rosamaria, terra.com.br için Paolo Favero ile yaptığı röportajda kişisel hayatına ve kariyerine dair birtakım detayları ortaya koydu. Özellikle 2017 yılının sonunda yaşadığı ve şu anda Novara’da koçu olan Stefano Lavarini sayesinde atlattığı depresyondan da bahsetti.
İtalya’da hayatın nasıl?
Pandemi problemi dışında istediğimden daha az süre alıyor olsam da profesyonel anlamda burada, Novara gibi büyük hedefleri olan bir kulüpte olmaktan çok mutluyum. Burada bana sunulan fırsatları değerlendirdim ve antrenmanlarda çok geliştim. Kulübün yapısını çok seviyorum ve iyi bir ligimiz var. Takımda zaman zaman Covid-19 vakalarıyla mücadele ediyoruz ama iyiyiz.
Brezilya’da geldiğin şehir olan Nova Trento sayesinde İtalyan kültürüyle yakın bir ilişkin var. Burada işler çocukluğundan ve ailenden hatırladıklarına benzer şekilde mi gidiyor?
İtalyan kültürünün içinde büyüdüm ancak ben beşinci jenerasyondanım ve çoktan Brezilyalılarla karışmış durumdayız. Ancak şu anda bile insanların konuşma şekilleri çok benzer, hatta yemekler bile. Bir yandan da tabii İtalyanca konuşabildiğim için burada hiçbir zaman yabancı gibi hissetmedim. Sanki bir ülkeden diğerine değil de bir şehirden başka bir şehire taşınmışım gibi hissediyorum. Bu şehrin renkleri de geldiğim şehrinkilerle aynı o yüzden benim için her şey kolaydı.
Takıma adaptasyon sürecin nasıl gidiyor, özellikle de seni Brezilya’da da çalıştırmış olan koçun Stefano Lavarini ile çalışırken?
Bu çok yardımcı oluyor. Voleybol ekolleri hakkında konuşuyoruz ve Stefano önceden Brezilya’da bulunmuş olduğu için benim oyun görüşümü çok iyi anlıyor ve karşılıklı olarak iyi bir iletişimimiz var.
2017 yılında bir depresyon yaşadın ve 2 yıl boyunca bununla baş ettin. Bu süreç nasıldı?
Depresyon 2017 yılının sonunda başladı ve neredeyse bütün 2018’i bu rahatsızlıkla savaşarak ve tedavi olarak geçirdim. Bunun nereden geldiğini, nasıl ortaya çıktığını anlatmak zor… 2017 yılı harikaydı ama sonra Minas’tayken Stefano bir şeylerin yanlış olduğunu fark etti ve birlikte oturup konuştuk. Bana yardımcı olabileceğini söyledi. Bu, benim üstümden büyük bir yük kalkmasını sağladı. Bir yandan ben de neler olup bittiğini bilmiyordum. Yardım almak için ona gittim çünkü bu durumun benim için normal olmadığını biliyordum. Sonra profesyonel yardım almaya başladım. Aylar boyunca süren bir mücadele oldu ama çok şükür her şey yoluna girdi. Terapi çok önemli oldu. Terapi sayesinde hayatımda birtakım değişiklikler yapmaya karar verdim.
Her zaman güzel bir oyuncu olarak görüldün ve yeteneğin sık sık geri planda bırakıldı. Bu durumu nasıl yönettin?
Bu durum hiçbir zaman işimi etkilemedi. Aslında komik çünkü bunu hep bir problem olarak görüyorlar. Ben hiçbir zaman insanların benim işimin değerini sahada yaptıklarım yerine güzelliğim üzerinden ölçmelerinin doğru olduğunu düşünmedim. Ama kendi kendimi güzel bulmak da beni hiçbir zaman rahatsız etmedi. İnsanlar çok fazla limit koyuyorlar. Ben yalnızca bir voleybolcu değilim, aynı zamanda bir insanım. Ve çoğu kişinin beni güzel bulmasını bir iltifat olarak görüyorum.
Brezilya voleyboluna geri döneceğini düşünüyor musun?
Şimdiki düşünceme göre şu an Brezilya’ya dönmem ancak bu biraz da transfer seçeneklerine bağlı ve bir sonraki sezon ne yapacağımı da bilmiyorum. Avrupa’da kalmak isterim.
Kaynak: ivolleymagazine.it
Comments are closed.